Παρχόν, Κονσταντίν

(Parhon, 1874 – 1969). Ρουμάνος γιατρός και βιολόγος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου και το 1912 τοποθετήθηκε επικεφαλής του υποτμήματος νευρολογίας και ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Ιασίου. Το 1934 έγινε διευθυντής τους υποτμήματος ενδοκρινολογίας του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου. Τέλος, διετέλεσε επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Γηριατρικής. Τα κυριότερα έργα του Π. ασχολούνται με τη νευρολογία, την ψυχιατρική, τη γενική παθολογία, τις δραστηριότητες των ενδοκρινών αδένων και την επίδρασή τους στη διεργασία γήρανσης του οργανισμού, την εξέλιξη του ενδοκρινούς συστήματος, τη φυσιολογία των ορμονών και το πρόβλημα της ενδημικής βρογχοκήλης. Το 1951, μαζί με τη μαθήτριά του Α. Ασλάν, εγκαινίασε τη χρήση νοβοκαΐνης στη θεραπεία νόσων του γήρατος. Για τις μεγάλες υπηρεσίες που πρόσφερε στην επιστήμη τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Χρημάτισε επίτιμος πρόεδρος της Ακαδημίας της Σ.Δ. Ρουμανίας (1954) και πρόεδρος του Προεδρείου της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης (1947-52).